Na zamieszczonym poniżej fragmencie mapy, przedstawiającej Polskę za panowania Kazimierza Wielkiego, wyraźnie widać, że Liwiec oddziela od siebie dwa potężne państwa – Królestwo Polskie i Wielkie Księstwo Litewskie.

Ziemie na wschód od rzeki, a więc m.in. okolice późniejszego Węgrowa (nie zapominajmy, że pierwsza wzmianka o nim pochodzi dopiero z roku 1414, a prawa miejskie ma Węgrów od 1441 r.), Sokołowa Podlaskiego (prawa miejskie w 1424 z rąk wielkiego Księcia Litewskiego Witolda), czy najbardziej mnie interesujące Borzychy należały do Litwy.
W XIV w. ustaliła się granica Mazowsza na Liwcu, w tamtych czasach Liw stanowił znaczący punkt ze względu na swoje położenie na granicy Królestwa Polskiego i Litwy.

Zastanawia mnie, czy litewska historia tych terenów , choć tak odległa,pozostawiła po sobie jakieś pozostałości w kulturze. Jedyne ślady, jakie w tym momencie odnajduję dotyczą podobieństwa kuchni.

Regionalne dania podlaskie bazujące głównie na ziemniakach, takie jak kiszka ziemniaczana czy baba ziemniaczana, znane są także w kuchni litewskiej. Ziemniaki pojawiły się na Litwie dopiero w XVIII wieku, ale już na początku następnego stulecia stały się – obok chleba – niezbędnym składnikiem litewskiej kuchni. Popularne litewskie dania z ziemniaków to cepelinai (inaczej didžkukuliai) – duże pyzy z tartych ziemniaków nadziewane mielonym mięsem wieprzowym, vėdarai – kiszka wieprzowa faszerowana tartymi ziemniakami z dodatkiem boczku, cebulki i przypraw, kugelis – babka ziemniaczana.